DHCP یک پروتکل Server/Client است که به‌صورت اتوماتیک به Clientها IP و اطلاعاتی نظیر Subnet و Default Getaway و DNS را ارائه می‌دهد.
DHCP که یکی از سرویس‌های شبکه است، به‌عنوان یک جزء اختیاری در شبکه محسوب شده و می‌تواند به تمام Clientهای دارای سیستم‌عامل ویندوز و غیره یک آدرس IP اختصاص دهد و همچنین DHCP می‌تواند به‌عنوان یک سرویس در مودم‌های ADSL، روترهای شبکه و یا سوئیچ‌های لایه ۳ اجرا شود.
DHCP یک طرح استاندارد IP برای کاهش پیچیدگی مدیریت آدرس‌دهی و تنظیمات، به‌وسیله استفاده از سروری که به‌صورت صحیح IP آدرس‌ها و تنظیمات مربوط و جزئیات آن را مدیریت می‌کند.
تمام کامپیوترها و دیگر دستگاه‌ها، برای اینکه در شبکه‌ای که مبتنی بر TCP/IP است عملکرد صحیحی داشته باشند باید یک آدرس IP داشته باشند.
IP Addressها می‌توانند هم به‌صورت دستی Static بر روی PCها تنظیم شوند و هم به‌صورت اتوماتیک از یک DHCP Server آدرس IP دریافت کنند.
بیشتر سیستم‌عامل‌ها به‌صورت پیش‌فرض به دنبال IP آدرس در شبکه هستند، بنابراین هیچ تنظیماتی لازم نیست بر روی کلاینت‌ها صورت بگیرد، برای پیاده‌سازی یک شبکه با قابلیت DHCP قدم اول راه‌اندازی یک DHCP سرور است.
قبل از اینکه DHCP سرور برای کلاینت‌ها IP فراهم کند، باید یک رنج IP برای سرور تعریف شود. این رنج به‌عنوان Scope شناخته می‌شود که برای هر Subnet فیزیکی که در شبکه شما است، یک تک IP پیشنهاد می‌دهد.
به‌عنوان‌مثال اگر شما دو Subnet دارید DHCP Server شما باید به هر دوی آن‌ها متصل باشد و شما برای هر Subnet یک Scope مجزا تعریف کنید.
