protocol label switchingMulti-راهی برای حصول اطمینان از ارتباطات مطمئن شبکه حین اجرای برنامه‌های در لحظه است…

پروتکل MPLS چیست و چه کاربردی دارد؟

Multi-protocol label switching راهی برای حصول اطمینان از ارتباطات مطمئن شبکه حین اجرای برنامه‌های در لحظه است. اما این روش بسیار پر‌هزینه بوده و باعث شده شرکت‌ها از روش SD-WAN به‌عنوان راهی برای محدودکردن استفاده از MPLS استفاده کنند. نکته مهم در مورد پروتکل MPLS آن است که این یک تکنیک است و نه یک سرویس‌، بنابراین می‌تواند همه چیز را از IP VPN گرفته و به metro Ethernet تحویل بدهد. این تکنیک بسیار پر‌هزینه است، بنابراین با ظهور SD-WAN شرکت‌ها در تلاش‌اند تا استفاده از MPLS را در مقایسه با ارتباطات کم هزینه‌ای مانند اینترنت بهینه کنند.

اگر تابه‌حال چیزی را به‌صورت آنلاین از یک فروشگاه راه دور سفارش داده باشید و سپس بسته را ردیابی کرده باشید، حتماً متوجه توقف‌های عجیب و به‌ظاهر غیرمنطقی آن در نقاط مختلف مسیر مقصد شده‌اید. این روش همان مبنای کار IP routing در اینترنت است. وقتی یک‌روتر اینترنتی یک بسته IP را دریافت می‌کند، آن بسته هیچ اطلاعاتی فراتر از آدرس IP مقصد در خود ندارد. هیچ دستورالعملی نیز در مورد نحوه رسیدن آن بسته به مقصد و یا نحوه برخورد با آن در طول مسیر وجود ندارد.

هر روتر باید برای هر بسته، صرفاً بر اساس network-layer header آن بسته، تصمیم مستقلی در مورد نحوه ارسال آن اتخاذ کند؛ بنابراین، هر بار که یک بسته به یک‌روتر می‌رسد، روتر باید “فکر کند” که بسته بعدی را به کجا ارسال کند. روتر این کار را با مراجعه به جداول پیچیده مسیریابی انجام می‌دهد. این فرایند در هر hop در طول مسیر تکرار می‌شود تا اینکه بسته در نهایت به مقصد برسد. تمامی این hopها و تمام آن تصمیمات در زمینه مسیریابی منجر به عملکرد ضعیف برای برنامه‌های حساس به زمان مانند ویدئوکنفرانس‌ها یا ارتباط صوتی از طریق IP (VoIP) می‌شوند.

پروتکل MPLS چیست؟

تکنیک (MPLS(Multi-protocol label switching که باعث ایجاد WAN در ابتدای قرن حاضر شد، با ایجاد مسیرهای از پیش تعیین شده و بسیار کارآمد، این مشکل را برطرف می‌کند. با تکنیک MPLS، به‌محض اینکه یک بسته وارد شبکه می‌شود، به یک کلاس forwarding equivalence class)FEC) اختصاص داده می‌شود و با افزودن یک bit sequence کوتاه (لیبل) نشانه‌گذاری می‌شود.

هر روتر در شبکه دارای یک جدول است که نحوه مدیریت بسته‌ها از نوع FEC خاص در آن مشخص شده است؛ بنابراین پس از ورود بسته به شبکه، روترها نیازی به تجزیه‌وتحلیل هدر ندارند. بلکه در عوض، روترهای بعدی از آن لیبل به‌عنوان ایندکس جدولی که FEC جدید را برای آن بسته ایجاد می‌کند، استفاده می‌کنند.

این روش، امکان مدیریت بسته‌هایی با ویژگی‌های خاص (مانند ورود از پورت‌های خاص یا حمل ترافیک از برنامه‌های خاص) را به‌صورت پیاپی برای شبکه MPLS فراهم می‌کند. بسته‌های حامل ترافیک آنی، مانند صدا یا ویدئو، به‌راحتی در مسیرهای کم تأخیر در شبکه قرار داده می‌شوند، مسئله‌ای که در مسیریابی معمول چالش‌برانگیز است. نکته اصلی این معماری در این است که لیبل‌ها راهی برای افزودن اطلاعات اضافی به هر بسته فراهم می‌کنند‌، اطلاعاتی بیشتر و فراتر از آنچه روترها قبلاً داشتند.

منبع:Shabakeh-Mag

آموزش دوره شبکه