همه آنچه باید در مورد کدک‌های ویدئویی بدانید

کدام یک از کدک‌های ویدئویی نسبت به سایر کدک‌ها برتر هستند و هر یک از آن‌ها چه کاربردی دارند و چگونه ویدئوها با استفاده از آن‌ها فشرده می‌شوند؟ در ادامه به تمام سؤالات پاسخ خواهیم داد و هر آنچه را که باید دررابطه‌با کدک‌های ویدئویی متداول بدانید، بیان خواهیم کرد.

حوزه و ویدئویی دیجیتال از اوایل دهه ۲۰۰۰ تاکنون پیشرفت زیادی داشته و کیفیت تصویر ویدئوها به میزان قابل‌توجهی بهبودیافته است. از سوی دیگر با طراحی و ساخت نمایشگرهای جدید و باکیفیت مثل نمایشگرهای اولد انتظارات کاربران برای تماشای ویدئوی باکیفیت در وسایل مختلف افزایش‌یافته است؛ از گوشی گرفته تا تلویزیون‌های بزرگ.

کدک‌های تصویری جدید امکان ایجاد ویدئوهایی باکیفیت بالا و حجم مناسب را فراهم کرده‌اند. این کدک‌ها با فراهم‌کردن امکان ذخیره‌سازی حجم بالایی از اطلاعات خام در قالب یک فایل ویدئویی با قابلیت ذخیره‌سازی، توزیع و پخش آسان توزیع، ایجاد محتواهای ویدئویی باکیفیت با حجم مناسب و منطقی را امکان‌‌پذیر کرده‌اند. در این مطلب قصد داریم برخی از مهم‌ترین کدک‌های ویدئویی متداول و پراستفاده را با یکدیگر مقایسه کنیم.

در طول سال‌های گذشته غول‌های فناوری مانند گوگل، اینتل و اپل همیشه علاقه‌مند به دستیابی به روش‌های جدید برای فشرده‌سازی ویدئو و ایجاد فرمت‌های تصویری مختلف بوده‌اند؛ به‌عنوان‌مثال یوتیوب به‌تازگی فرمت جدید AV1 را ایجاد کرده است.

گوشی‌های جدید آیفون هم برای کسانی که فیلم‌برداری حرفه‌ای می‌کنند، تهیه شده و در این گوشی‌ها برای فیلم‌برداری از فرمت ProRes استفاده می‌شود. در کل کدک‌های ویدئویی متفاوتی وجود دارد که هر یک از آن‌ها نقاط قوت و ضعف مختص به خود را دارند. شاید از خود بپرسید دلیل وجود کدک‌های ویدئویی مختلف چیست. در این مطلب به این سؤال نیز پاسخ خواهیم داد.

کدک تصویری چیست؟

کلمه کدک (Codec) در حقیقت شکل ساده‌شده دوکلمه انکد (Encode) یا رمزگذاری و دیکد (Decode) رمزگشایی است و در حقیقت با نحوه کار کدک ارتباط دارد؛ بنابراین برای فهم کدک ابتدا باید ببینیم چرا ویدئوها باید رمزگذاری و رمزگشایی شوند. در پاسخ به این سؤال باید بگوییم دلیل این کار وجود اطلاعات خام در ویدئوها است (در ادامه در مورد این موضوع توضیح می‌دهیم).

شما هم ممکن است شنیده باشید یا بدانید که ویدئوها از تصاویر ثابت تشکیل شده‌اند. درگذشته ویدئو پروژکتورهایی برای پخش فیلم وجود داشت که در آن قرقره فیلم قرار داده می‌شد و در هر ثانیه ۲۴ تصویر را پخش می‌کرد و به دلیل اینکه تصاویر با سرعت بالایی پشت‌سرهم نمایش داده می‌شدند، افراد به دلیل اتفاقاتی که در مغزشان رخ می‌داد، تصور می‌کردند در حال مشاهده تصاویر متحرک هستند.

ویدئوهای دیجیتالی هم از تصاویر تشکیل شده‌اند؛ اما تصاویر خام تشکیل‌دهنده آن‌ها حجم بسیار بالایی دارند و برای ذخیره‌شدن نیازمند فضای بسیار زیادی هستند. جالب است بدانید که ذخیره‌سازی هر ۳۰ دقیقه ویدئویی که فشرده نباشد، نیازمند بیش از یک ترابایت فضای ذخیره‌سازی است.

مسلماً ذخیره‌سازی، ویرایش و پخش چنین ویدئوهایی بسیار دشوار و تقریباً غیرممکن است؛ بنابراین اطلاعات خام آن‌ها باید با روش‌های مختلف فشرده شود تا حجم ویدئو کاهش یابد. برای انجام این کار باید از کدک‌های تصویری استفاده کرد. کدک‌های تصویری درواقع الگوریتم‌های فشرده‌سازی ویدئو هستند که در قالب ویدئو ایجاد شده‌اند. لازم به ذکر است که علاوه بر کدک‌های تصویری کدک‌های صوتی نیز ایجاد شده‌اند.

کدک‌ها چگونه کار می‌کنند؟

کدک‌ها از چند روش الگوریتم فشرده‌سازی پیچیده استفاده می‌کنند. برخی از روش‌های فشرده‌سازی اطلاعات به‌سادگی قابل‌فهم هستند؛ به‌عنوان‌مثال می‌توان تنها اطلاعات مربوط به تغییرات بین یک فریم و فریم بعدی را ذخیره کرد. با این روش می‌توان چند دقیقه از فیلم را که عمدتاً دارای صحنه‌های ثابت است، به‌خوبی فشرده‌سازی کرد.

همچنین درصورتی‌که ویدئو در حال نمایش شخصی باشد که حرکت چندانی ندارد و تنها در حال صحبت باشد و پس‌زمینه تصویر هم ثابت باشد، نیز می‌توان به‌خوبی فیلم را فشرده‌سازی کرد. طبیعتاً صحنه‌های مشابه دیگر را نیز می‌توان به همین شکل فشرده‌سازی کرد.

با بهره‌مندی از عنصر بردار حرکت و الگوریتم‌های جبرانی می‌توان یک گام در فشرده‌سازی ویدئو جلوتر رفت. با بهره‌مندی از این دو اصل می‌توان پیش‌بینی کرد یک پیکسل خاص در فریمی که لحظاتی دیگر پخش می‌شود، کجا تغییر می‌کند. در نتیجه سطح فشرده‌سازی ارتقا پیدا می‌کند. درصورتی‌که دوربین تنها در جهت عمودی حرکت کند، کدک می‌تواند به شما بگوید که یک پیکسل خاص پس از نمایش چند فریم به سمت چپ یا راست حرکت می‌کند.

یکی دیگر از تکنیک‌های فشرده‌سازی دسته‌بندی چند پیکسل با رنگ مشابه است؛ البته درصورتی‌که این روش بیش از حد قابل‌قبول برای فشرده‌سازی ویدئو استفاده شود، ویدئوهایی که کیفیت پایینی دارند، پیکسل، پیکسل دیده می‌شوند. همچنین در این روش ویدئوی فشرده‌‌شده فاقد اطلاعات کافی برای رمز رمزگشایی و ایجاد ویدئو درست به همان شکل ویدئوی غیرفشرده است.

به‌طورکلی این روش‌های فشرده‌سازی همراه با روش‌های دیگر می‌توانند ویدئو را بادقت بالا و تقریباً شبیه به ویدئوی اصلی فشرده‌سازی کنند؛ البته مسلماً در هنگام فشرده‌سازی ویدئو برخی از اطلاعات آن حذف می‌شود، اما به دلیل اینکه فشرده‌سازی، حجم ویدئوی غیرفشرده را به میزان قابل‌توجهی کاهش می‌دهد، از آن استقبال می‌شود و حتی می‌توان گفت این کار ضروری است.

در هنگام استفاده از کدک‌های مختلف، روش‌های مختلفی برای فشرده‌سازی ویدئو به کار گرفته می‌شوند که کمی با یکدیگر تفاوت دارند. طبیعتاً در صورت استفاده از کدک‌های جدید، انتظار می‌رود در هنگام فشرده‌سازی کیفیت قربانی حجم نشود و علی‌رغم کاهش حجم ویدئو، کیفیت آن حفظ شود.

چرا استفاده از کدک‌های مختلف مهم است؟

استفاده از کدک‌های مختلف باعث تسهیل پخش و ذخیره‌سازی ویدئوها در پلتفرم‌ها، اپلیکیشن‌ها و سرویس‌های استریم ویدئو در گوشی‌های هوشمند شده است؛ از اپلیکیشن‌های پیام‌رسان مانند واتس‌اپ گرفته تا سرویس‌های استریم ویدئو مثل یوتیوب و دیزنی پلاس. برای به‌اشتراک‌گذاری یک فایل‌های چندرسانه‌ای در سرویس‌هایی مانند توییتر و فیس‌بوک، ویدئوها، موسیقی‌ها و حتی تصاویر باید کم‌حجم‌تر شوند تا حجم آن‌ها کمتر شود.

در سرویس‌های استریم ویدئو مانند یوتیوب هم ویدئوها با چند کدک رمزگذاری و بارگذاری می‌شوند تا هر کاربری بتواند ویدئویی که به آن علاقه دارد، باکیفیت موردنظرش ببیند و تمام کاربران با هر دستگاهی و هر سرعت اینترنتی بتوانند ویدئوهای یوتیوب را آنلاین و کاملاً روان و بدون مشکل ببینند.

اگرچه سرعت اینترنت در سال‌های اخیر به میزان قابل‌توجهی بهتر شده است؛ اما گاهی اوقات سرعت اینترنت به میزان محسوسی کاهش پیدا می‌کند و گاهی اوقات هم شرکت‌های ارائه‌دهنده سرویس اینترنت (ISP) پهنای باند مشترکان خود را کاهش می‌دهند؛ بنابراین استفاده از کدک‌های بهینه‌سازی‌شده برای چنین شرایطی ضروری است.

خوشبختانه برای فیلم‌برداری با گوشی هم کدک‌های جدید و کارآمدی ایجاد شده است که امکان ضبط ویدئوهای باکیفیت و درعین‌حال کم‌حجم را فراهم کرده است. در حال حاضر در بسیاری از گوشی‌های اندرویدی جدید برای فیلم‌برداری از این فرمت‌ها استفاده می‌شود. معمولاً در حال حاضر فیلم‌برداری گوشی‌های هوشمند با دو کدک متداول H.264 و H 265 انجام می‌شود.

درصورتی‌که در حالت 4K به مدت ۲۰ ثانیه با گوشی خود فیلم‌برداری کنید، حجم ویدئوی H.264 در حدود ۱۲۵ مگابایت و حجم ویدیوی H.265 در حدود ۹۰ مگابایت می‌شود. همان‌طور که دیدید تنها با تغییر کدک فیلم‌برداری می‌توانید حجم ویدیوی ضبط‌شده را ۳۰ درصد کاهش دهید. جالب است بدانید در صورت استفاده از پردازنده‌ای با قدرت بیشتر نسبت به یک سیستم روی تراشه گوشی، می‌توان حجم ویدیو را بیش از این میزان نیز کاهش داد.

همچنین می‌توان با استفاده از کدک‌های مدرن‌تر و کارآمدتر فضای لازم برای ذخیره‌سازی ویدئو و همچنین پهنای باند لازم برای نمایش ویدئو در سرویس‌های استریم ویدئو مثل نتفلیکس و یوتیوب را کاهش داد؛ بنابراین در صورت استفاده از چنین کدک‌هایی کاربران می‌توانند ویدئوهای آنلاین موردعلاقه خود را با هزینه کمتری تماشا کنند.

چگونه بفهمیم گوشی‌مان از کدام کدک‌ها پشتیبانی می‌کند؟

در صورت وجود سخت‌افزار اختصاصی در یک دستگاه برای رمزگذاری و رمزگشایی ویدئو، این دو فرایند بسیار سریع‌تر و راحت‌تر انجام می‌شوند. در گوشی‌های هوشمند، تلویزیون‌ها، کامپیوترها و حتی کنسول‌های بازی، بسته به سخت‌افزار موجود در آن‌ها، از کدک‌های خاصی پشتیبانی می‌شود.

به بیان دیگر این دستگاه‌ها می‌توانند با استفاده از قابلیت شتاب‌دهنده سخت‌افزاری فرایند فشرده‌سازی فایل‌های ویدئویی و خارج‌کردن آن‌ها از حالت فشرده را به بهترین شکل ممکن انجام دهند؛ این موضوع در گوشی‌های هوشمند اهمیت بسیار زیادی دارد؛ زیرا هرچقدر فشار پردازشی کمتری به گوشی وارد شود، عمر باتری آن بیشتر می‌شود.

در برخی از مواقع ویدئوها با هیچ اپلیکیشنی پخش نمی‌شوند؛ در چنین مواقعی احتمالاً دستگاهی که برای پخش ویدئو با آن تلاش می‌کنید یا از کدک موردنظر پشتیبانی نمی‌کند یا آن را تشخیص نمی‌دهد. درصورتی‌که فرمت ویدئویی موردنظر خود را نمی‌دانید یا در مورد آن مطمئن نیستید، می‌توانید از اپلیکیشن MediaInfo استفاده کنید. با این اپلیکیشن می‌توانید فرمت ویدئو و جزئیات مرتبط با رمزگذاری را مشاهده کنید. در دستگاه‌های اندرویدی می‌توانید برای مشاهده کدک‌های تصویری یا صوتی از اپلیکیشن‌هایی نظیر Codec Info یا AIDA64 استفاده کنید.

درصورتی‌که کدک ویدئو و کدک متداولی نباشد، احتمالاً پردازنده دستگاه شما از آن پشتیبانی نمی‌کند. چنانچه می‌خواهید بدانید دستگاه‌های اندرویدی از چه کدک‌هایی پشتیبانی می‌کنند، می‌توانید در وب‌سایت Android Developersفهرستی از کدک‌هایی را که دستگاه‌های اندرویدی حتماً باید از آن‌ها پشتیبانی کنند، مشاهده کنید.

معمولاً پردازنده گوشی‌های اندرویدی جدید از قدرت پردازشی لازم برای رمزگشایی‌کردن کدک‌هایی که دستگاه از آن‌ها پشتیبانی نمی‌کند، برخوردار هستند. از سوی دیگر برخی از نرم‌افزارهای پلیر قدرتمند مانند VLC از طریق رمزگشایی نرم‌افزاری و بدون استفاده از قابلیت شتاب‌دهنده سخت‌افزاری می‌توانند فایل‌های ویدئویی دارای کدک‌های غیرمتداول را به‌راحتی پخش کنند؛ البته استفاده از چنین نرم‌افزارهایی باعث افزایش دمای گوشی و افزایش مصرف باتری آن می‌شود.

تاریخچه مختصر از کدک‌های ویدئویی

زمانی رقابت بین کدک‌ها و استانداردها یک مشکل جدی در صنعت دیجیتال محسوب می‌شد و بسیاری از کدک‌های محبوب و متداول تنها روی دستگاه‌های معدودی با سخت‌افزارهای خاص به‌خوبی و بدون مشکل پخش می‌شدند؛ اما خوشبختانه در سال‌های گذشته سازندگان دستگاه‌های پلیر ویدئو و سایر فایل‌های چندرسانه‌ای، پشتیبانی از کدک‌های مختلف در دستگاه‌های خود را امکان‌پذیر کرده‌اند. در ادامه با چند کدک ویدئویی مختلف به‌صورت ساده و مختصر آشنا می‌شویم.

MPEG-2

MPEG-2 یکی از قدیمی‌ترین کدک‌های ویدئویی است که هنوز هم استفاده می‌شود. این کدک در اوایل دهه ۲۰۰۰ بسیار محبوب بود و در آن زمان به‌صورت اختصاصی تنها برای فشرده‌سازی برنامه‌های تلویزیون و فیلم‌های DVD استفاده می‌شد. حتی برای فشرده‌سازی نخستین فیلم‌های بلوری که کیفیت بالایی هم داشتند، نیز از این کدک استفاده می‌شد.

امروز تقریباً هیچ محتوایی با این کدک رمزگذاری نمی‌شود؛ اما در حال حاضر اکثر دستگاه‌ها از آن پشتیبانی می‌کنند؛ زیرا همان‌طور که می‌دانید بسیاری از پلیرهای امروزی دارای فناوری سازگاری عقب رو هستند. می‌توان گفت در حال حاضر تقریباً پلیرها از این کدک پشتیبانی می‌کنند؛ از دی‌وی‌دی پلیرهای قدیمی گرفته تا کامپیوترها.

H.264

Advanced Video Coding یا AVC به معنی کدینگ ویدئویی پیشرفته که با نام H.264 نیز شناخته می‌شود یکی از کدک‌های ویدیویی جدید محسوب می‌شود و اکثر دستگاه‌های پلیر ویدیو که در ۱۰ سال گذشته تولید شده‌اند، از آن پشتیبانی می‌کنند. با پیدایش ویدیوهای دارای رزولوشن بالا یا همان ویدیوهای HD و Full HD، محبوبیت این کدک نیز افزایش یافت؛ زیرا نسبت به کدک‌های قبل از خود، از روش‌های بهتر و کارآمدتری استفاده می‌کرد. حجم ویدیوهای H.264 در مقایسه با MPEG 2.0 تقریباً ۵۰ درصد کمتر است و درعین‌حال نسبت به این ویدیوها کیفیت مشابه و حتی بالاتری دارند.

کارآمد بودن H.264 در مقایسه با کدک‌های قبلی به میزان قابل‌توجهی بهتر است و به همین دلیل در مدت کوتاهی به یک کدک استاندارد برای محتوای HD تبدیل شد. در ضمن این کدک مشاهده ویدیو آنلاین را برای افرادی که به اینترنت با پهنای باند زیاد دسترسی ندارند، امکان‌پذیر کرد. یوتیوب با استفاده از این کدک موفق شد محتوای 720p و 1080p را به ترتیب در سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ برای نخستین بار استریم کند. در یک دهه بعد استفاده از این کدک برای محتوای آنلاین، فیلم‌های HD بلوری و برنامه‌های تلویزیونی افزایش یافت.

همان‌طور که قبلاً گفتیم امروزه تقریباً دستگاه‌های پلیر جدید از H.264 پشتیبانی می‌کنند و حتی فیلم‌برداری گوشی‌های هوشمند و دوربین‌های حرفه‌ای با این کدک انجام می‌شود تا فیلم‌های ضبط‌شده در آن‌ها بدون مشکل در دستگاه‌های مختلف پخش شود.

H.265 یا HEVC

High Efficiency Video Coding یا HEVC به معنی کدینگ ویدئو با کارایی بالا که با نام H.265 نیز شناخته می‌شود و نسل بعدی کدک H.264 به شمار می‌رود در مقایسه با کدک‌های قبلی بسیار کارآمدتر است؛ زیرا حجم ویدیوهایی که با این کدک رمزگذاری می‌شوند، در مقایسه با سایر ویدیوها بسیار کمتر است. به همین دلیل کدک بسیار مناسبی برای پخش محتوا در سرویس‌های استریم ویدیو محسوب می‌شود (زیرا استریم چنین ویدیوهایی در مقایسه با سایر ویدیوها به پهنای باند کمتری نیاز دارد) و برای محتواهایی با کیفیت بسیار بالا نیز کاملاً مناسب است.

با پیدایش تلویزیون‌های 4K و محتوای 4K، استفاده از H.265 به میزان قابل‌توجهی افزایش یافت. جدیدترین محتواهای UHD با همین کدک رمزگذاری می‌شوند. در ضمن فیلم‌برداری 4K و 8K گوشی‌های هوشمند نیز با H.265 انجام و محتواهای HDR مثل دالبی ویژن نیز با همین کدک تهیه می‌شود.

متأسفانه H.265 با وجود اینکه مزایای زیادی دارد، برخلاف H.264 هنوز در حد انتظار مورد استقبال قرار نگرفته است. یکی از دلایل عدم گسترش استفاده از H.265، هزینه لایسنس و هزینه حق امتیاز استفاده از این کدک است. H.265 برخلاف H.264 که تنها دارای یک گروه سهام‌دار است، سه گروه سهام‌دار دارد. ممکن است فرآیند سازگاری کامل سخت‌افزار و نرم‌افزار با این کدک به‌صورت کامل و همچنین متداول شدن آن برای ساخت محتوا، نیز چند سال طول بکشد. در ضمن در حال حاضر مرورگرهای مطرح و شناخته‌شده مانند گوگل کروم و موزیلا فایرفاکس اصلاً از این کدک پشتیبانی نمی‌کنند.

VP9

مردد بودن شرکت‌های تولیدکننده دستگاه‌های پلیر ویدئو و همچنین شرکت‌های فعال در حوزه تولید محتوا در مورداستفاده از H265، گوگل را بر آن داشت که کدک اختصاصی خود یعنی VP9 را ایجاد کند. این کدک نسبت به H.264 در حدود ۳۰ درصد کارآمدتر و حق امتیاز آن نیز رایگان است؛ بنابراین شرکت‌های تولیدکننده دستگاه‌های پلیر در صورت تمایل برای استفاده از VP9 لازم نیست هزینه‌ای به گوگل پرداخت کنند.

گوگل زمانی که می‌خواست محتوای 4K را با کدکی کارآمد رمزگذاری و در یوتیوب استریم کند، تصمیم گرفت چنین کدکی را ایجاد و از آن استفاده کند. در ضمن گوگل از سازندگان تلویزیون‌های اندرویدی درخواست کرد این کدک را به کدک‌هایی که از آن‌ها پشتیبانی می‌کنند، اضافه کنند. این دو عامل باعث موفقیت VP9 شدند یا حداقل این کدک را نسبت به H.265 موفق‌تر کردند. تقریباً تمام گوشی‌های هوشمند و تلویزیون‌هایی از سال ۲۰۱۷ به بعد عرضه شده‌اند و همچنین تمام مرورگرهایی که از این سال به بعد منتشر شده‌اند، از این کدک پشتیبانی می‌کنند که با توجه به مواردی که گفتیم، اصلاً جای تعجب نیست.

البته در حال حاضر محتواهای زیادی با این کدک تهیه نشده است و از میان سرویس‌های استریم ویدئو به‌غیراز یوتیوب و استادیا که هر دو متعلق به گوگل هستند، هیچ سرویس دیگری از آن پشتیبانی نمی‌کند؛ البته ناگفته نماند که نتفلیکس برای تنها مدت کوتاهی از این کدک پشتیبانی کرد.

AV 1

AV 1 جدیدترین کدک ویدئویی فهرست ما محسوب می‌شود و مثل VP9 و H.265 نسل بعدی H.264 به شمار می‌رود. در ضمن حق امتیاز این کدک نیز مانند VP9 رایگان است. همچنین شرکت‌های بیشتری در مقایسه با VP9 از این کدک پشتیبانی می‌کنند. توسعه AV 1 تحت سرپرستی کنسرسیوم Alliance of Open Media انجام شده که در حقیقت یک کنسرسیوم بین پنج غول فناوری یعنی گوگل، اینتل، اپل، فیسبوک و Arm است. این پشتیبانی قوی از AV 1 باعث شده است این کدک برخلاف HEVC و سایر کدک‌های شبیه برای استریم ویدیو، بیشتر موردتوجه قرار گیرد.

فیس‌بوک در آزمایشی در سال ۲۰۱۸ متوجه شد که فشرده‌سازی با AV1 در مقایسه با H.264 به میزان ۵۰ درصد بهتر است. در آزمایش دیگری هم مشخص شد فشرده‌سازی با AV1 باعث می‌شود حجم ویدیو در مقایسه با HEVC و VP9 به ترتیب ۱۰ و ۱۵ درصد کمتر شود؛ بنابراین درصورتی‌که یک فیلم بلوری 1080p با کدک H.264 و با حجم ۲۵ گیگابایت، با AV1 رمزگذاری شود، حجم آن بدون هیچ‌گونه افت کیفیت به ۱۲ تا ۱۳ گیگابایت می‌رسد.

علی‌رغم اینکه طراحی و ایجاد AV1 در سال ۲۰۱۹ نهایی شده است، اما تا چند ماه پیش دستگاهی از قابلیت شتاب‌دهنده سخت‌افزاری برای رمزگشایی‌کردن این کدک به بازار عرضه نشده بود؛ بنابراین روند گسترش استفاده از آن اصلاً سریع نیست و طبق برآورد کارشناسان دانشگاه دولتی مسکو، سرعت روند گسترش استفاده از این کدک ۲۵۰۰ تا ۳۰۰۰ برابر کمتر از سرعت گسترش استفاده از سایر کدک‌های مشابه است.

متأسفانه، در حال حاضر گوشی‌های زیادی از این فرمت پشتیبانی نمی‌کنند و پردازنده دایمنسیتی 1200 متعلق به شرکت مدیا تک در اوایل ۲۰۲۱ عرضه شد، نخستین پردازنده‌ای است که می‌تواند با بهره‌مندی از قابلیت شتاب‌دهنده سخت‌افزاری، AV1 را رمزگشایی کند. حتی پردازنده‌های قدرتمندی مثل پردازنده‌های نسل هشتم اسنپ‌دراگون نظیر اسنپ‌دراگون ۸۷۰ و اسنپ‌دراگون ۸۸۸ نیز از این کدک پشتیبانی نمی‌کنند.

بدون تردید با متداول‌تر شدن AV1 سرویس‌های بیشتر و بیشتری از آن پشتیبانی می‌کنند. یوتیوب و نتفلیکس از این فرمت برای استریم ویدئو در دستگاه‌های اندرویدی استفاده می‌کنند. گوگل دوو نیز استفاده از این فرمت را آغاز کرده است. علاوه بر این تمام مرورگرهای مطرح به‌غیراز سافاری نیز از این کدک پشتیبانی می‌کنند.

Apple ProRes

بر اساس اطلاعات ارائه‌شده در مقاله مرتبط با این کدک از سوی اپل، حجم یک فایل Apple ProRes یک‌ساعته 4K با فریم ریت ۳۰ فریم به بیش از ۲۵۰ گیگابایت نیز می‌رسد! به همین دلیل Apple ProRes اصلاً برای ایجاد فیلم و استریم ویدئو استفاده نمی‌شود و تنها در مراحل میانی تولید مورداستفاده قرار می‌گیرد.

در سال ۲۰۲۱ اپل اعلام کرد آیفون ۱۳ نخستین گوشی با قابلیت فیلم‌برداری با کدک Apple ProRes است. سال گذشته نیز شرکت DJI، یکی از شرکت‌های مطرح در زمینه تولید پهپاد، پهپاد پرچم‌دار خود یعنی Mavic 3 Cine را با قابلیت فیلم‌برداری با این کدک روانه بازار کرد. در ضمن اپل قابلیت شتاب‌دهنده سخت‌افزاری برای رمزگشایی‌کردن کدک ویدئویی اختصاصی خود را در موتور رسانه تراشه‌های M1 Pro و M1 Max نیز ایجاد کرده است.

منبع: دیجیاتو