اصولا توپولوژی شبکه به نحوه ی چیدمان منطقی اجزای شبکه گفته میشود. ذهنیت اشتباهی در بعضی افراد ایجاد شده که توپولوژی به چیدمان فیزیکی دیوایس های شبکه تلقی میشود .
به عنوان مثال فرض کنید یک شبکه با توپولوژی BUS در ادامه مفصل درباره ی انواع توپولوژی شبکه صحبت خواهیم کرد) را گرد یک میز داریره ای نصب کرده باشیم که با توجه به تعریف دوم، حالا شبکه ی ما از BUS به RING تغییر حالت داده است که این غلط است!
انواع توپولوژی‌های پرکاربرد شبکه
وقتی می‌خواهید توپولوژی‌های مختلف را با هم مقایسه کند باید تفاوت اجزای آن را در نظر بگیرید. ۴ نوع عمده از توپولوژی‌های شبکه مورداستفاده قرار می‌گیرند:
توپولوژی خطی (BUS)
توپولوژی خطی یکی از رایج‌ترین توپولوژی‌ها برای استفاده در شبکه‌های کوچک است. در این مدل، از یک کابل به‌عنوان ستون فقرات (Backbone) اصلی در شبکه استفاده شده و تمام کامپیوترهای موجود در شبکه به آن متصل می‌شوند.
به‌عبارت دیگر در این روش کابل شبکه (معمولاً Coaxial) بین تمام دستگاه‌های متصل به شبکه به اشتراک گذاشته میشود. از خصوصیات مهم این توپولوژی این است که دیتا از یک ایستگاه بر روی دیوایس مقصد انتقال می‌یابد و فقط دیوایس مقصد اجازه دریافت و استفاده از آن را دارد.
مزایای توپولوژی BUS
کم‌هزینه‌بودن: به دلیل استفاده از یک خط انتقال جهت اتصال تمام کامپیوترها در توپولوژی فوق از کابل و تجهیزات کمی استفاده میشود.
ساختار ساده: توپولوژی خطی دارای یک ساختار ساده است که در آن تنها یک کابل برای انتقال اطلاعات مورداستفاده قرار می‌گیرد.
توسعه آسان: یک کامپیوتر جدید را می‌توان به‌راحتی در نقطه‌ای از شبکه اضافه کرد. در صورت استفاده از دیوایس‌های بیشتر در یک بخش از شبکه (Segment) می‌توان از تقویت‌کننده سیگنال (Repeater) کمک گرفت.
معایب توپولوژی BUS
مشکل بودن عیب‌یابی: با اینکه سادگی موجود در توپولوژی خطی امکان بروز اشتباه را کاهش می‌دهد در صورت بروز خطا کشف آن ساده نخواهد بود و نقاط زیادی برای کشف خطا باید بررسی شوند.
پر هزینه بودن تعمیرات: درصورتی‌که اشکالی در رسانه انتقال بخشی از شبکه وجود داشته باشد، تمام آن بخش می‌بایست از شبکه خارج گردد.
راندمان و سرعت پایین: چون در این توپولوژی در هر لحظه فقط یک کامپیوتر قادر ارسال و استفاده از دیتا است، با بالارفتن تعداد دیوایس‌های موجود در شبکه، به همان میزان راندمان و سرعت پایین می‌آید.
