معرفی Dynamic Protocolها

Dynamic routes

Routing protocolها سرویس و یا نرم‌افزارهایی هستند که در IOS روتر نصب هستند و فعال میشوند. تمام routing protocolها port number مخصوص خود برای انجام فرایندهایشان را دارند.

علت ایجاد routing protocol ها، عدم امکان اجرای static routing در تعداد زیاد روترها و شبکه‌ها است. ازآنجایی‌که static routeها توسط ادمین و به‌صورت دستی اضافه می‌شوند زمانی که تعداد شبکه‌ها و همچنین روترها زیاد شود، استفاده از static routeها عملاً غیرممکن خواهد بود و در جایی که هر روتر به‌صورت خودکار و بدون خستگی می‌تواند در زمان‌های مخصوص و معین در پروتکل خود با همسایه‌هایش صحبت کرده و دیتابیس خود را بروز کند دیگر انجام کارها به‌صورت دستی کاملاً منتفی خواهد بود. ضمن اینکه در صورت پیچیده‌شدن شبکه‌ها، مدیریت loop ‌های ایجاد شده نیز غیرممکن است.

در ساده‌ترین حالت dynamic routing (دو روتری که به‌صورت مستقیم به همدیگر متصل‌اند) نیز پروتکل‌ها بایستی به‌صورت مشترک روی روترها اجرا شود. روترهای همسایه یک‌سری مشخصه‌هایی را با پکتی به نام hello به همدیگر ارسال می‌کنند.

در این پکت نام و ورژن پروتکل روتینگ مورداستفاده خبر داده می‌شود. روترها پس از دریافت پکت hello شروع به انجام پروسه‌های خاص خود جهت هماهنگ‌شدن با همسایه می‌کنند.

زمانی که هر دو روتر با یک پروتکل مسیریابی کار کنند پس از ردوبدل‌کردن پیغام‌های hello روترها به‌اصطلاح با هم همسایه می‌شوند. در این حالت هر روتر می‌تواند شبکه‌هایی که به‌صورت connected به آنها متصل است را برای روتر دیگر بفرستد. یعنی روترها می‌توانند routing table خود را برای روترهای همسایه ارسال کنند.

پس از بروز رسانی دیتابیس و ثبت اطلاعات شبکه‌های همسایه با استفاده از دستور show ip route مسیرهایی را می‌توان یافت که پیش‌ازاین وجود نداشته است و اطلاعات آنها را از همسایه‌هایش گرفته است.

انواع Dynamic Routing Protocolها

• IGP: Interior Gateway Protocol
• EGP: Exterior Gateway Protocol

پروتکل‌هایی که داخل یک AS استفاده می‌شوند. Autonomous System یا AS به مجموعه ای از شبکه ها گفته می شود که در یک حوزه مدیریتی واحد قرار دارند، این مجموعه می‌تواند شبکه‌های موجود در یک سرویس دهنده اینترنتی یا ISP باشد یا یک شبکه WAN بزرگ سازمانی.

برای ارتباط‌دادن دو AS متفاوت به همدیگر به ساختاری به نام EGP و پروتکل‌های مسیریابی‌اش نیاز داریم. به‌عنوان‌مثال ISP ‌ها در داخل شبکه‌های خودشان از پروتکل‌های IGP و برای ارتباطشان با ISPهای دیگر از پروتکل‌های EGP استفاده می‌کنند.

انواع پروتکل‌های روتینگ در IGP

روتینگ پروتکل‌های IGP به سه نوع تقسیم می‌شوند. دو تا از این تقسیم‌بندی‌های استاندارد بوده و نوع سوم مخصوص سیسکو است.

1. Distance vector. متریک در این نوع، hop count است که از انواع آن می‌توان به Rip v1 , Rip v2, IGRP اشاره نمود.
2. Link state. متریک در این نوع، link – bandwidth است که از انواع آن می‌توان به OSPF, IS-IS اشاره نمود.
3. Hybrid. متریک در این نوع، Advance distance vector است و از انواع آن می‌توان به EIGRP اشاره نمود.

پارامترهای متنوعی در محاسبه متریک از قبیل hop count, delay, bandwidth, loading, wright and reliability در نوع سوم استفاده می‌شود.

هر پروتکل برای فرایند خود الگوریتم خاصی را استفاده می‌کند. الگوریتم‌ها به پروتکل‌ها اجازه می‌دهند که روش مسیریابی، مدیریت مسیرها و رفع مشکل loop را انجام دهند.

الگوریتم‌ها

1- الگوریتم Bellman-Ford برای distance vector ها استفاده میشود.

2- الگوریتم Dijkstra که برای Link stateها مورد استفاده قرار میگیرد.

3- الگوریتم DUAL که برای hybrid است.

اولین نکته‌ای که در خصوص هر پروتکل بایستی بدانیم این است که آن پروتکل روش محاسبه metric اش چیست.

Route aggregation

اگر روتری دارای تعداد زیادی شبکه class less باشد این شبکه‌ها تعداد زیادی مسیر در جدول مسیریابی هر روتر ایجاد می‌کنند. در این حالت محاسبات سنگین می‌شود.

برای کم‌کردن میزان محاسبات در شبکه‌هایی که امکانش وجود دارد summary انجام می‌شود، به این معنی که روتر شبکه‌هایی که در یک کلاس قرار داشته باشند را برای کاهش بار محاسباتی به‌صورت class full در می‌آورد.