اینترنت فیبرنوری چیست و چه مزایایی نسبت به رقبای خود دارد؟

آینده اینترنت پهن‌باند (Broadband) را فیبر نوری شکل می‌‌دهد. این فناوری از الیاف فیبر نوری برای دستیابی به حداکثر سرعت موجود که اکنون 1000 مگابیت در ثانیه (1 گیگابیت در ثانیه) استفاده می‌‌کند.

اینترنت پهن‌باند برای دنیای مدرنی که ما در آن زندگی می‌‌کنیم ضروری است. فناوری فیبرنوری به واسطه ظرفیت‌های زیادی که دارد قادر است به راحتی رقبا را کنار بزند.

فیبر نوری چگونه کار می‌‌کند

ارتباطات فیبر نوری با ارسال یک پرتو نور از طریق کابل‌های شیشه‌ای انجام می‌‌شود. فیبر نوری رشته باریک (به ضخامت یک تار مو) از یک ماده شفاف مثل شیشه (سیلیکا) یا پلاستیک است که می‌‌‌تواند نوری را که از یک سر به آن وارد شده، از سر دیگر خارج کند.

فیبر نوری پهنای باند بیشتری نسبت به کابل‌های معمولی دارد و قادر است داده‌های تصویری، صوتی و نمونه‌های دیگر را به‌راحتی با پهنای باند بالا تا ۱۰ گیگابیت بر ثانیه و بیشتر انتقال دهد. فیبر نوری از دو بخش زیر ساخته شده است:

• هسته: به طور معمول از یک ماده شفاف مثل شیشه (سیلیکا) یا پلاستیک ساخته می‌‌شود. هسته داخلی‌ترین قسمت فیبر و جایی است که نور از آن عبور می‌کند
• روکش: معمولاً از یک لایه ضخیم‌تر از پلاستیک یا شیشه ساخته می‌‌شود. روکش به دور هسته پیچیده می‌‌شود (شکل زیر).

این دو قسمت در کنار یکدیگر پدیده‌ای به نام بازتابش داخلی سراسری را به وجود می‌آورند. بازتاب داخلی باعث می‌‌شود تا نور بتواند بدون پراکنده شدن در طول فیبر حرکت کند.

به این صورت که نور با یک زاویه کم (کمتر از 42 درجه) با شیشه برخورد می‌کند و مثل آیینه منعکس می‌‌شود. از آن‌جایی که جنس شیشه یا پلاستیکی که بخش روکش از آن ساخته شده از چگالی نوری متفاوتی نسبت به هسته ساخته شده و از ضریب شکست پایین‌تری برخوردار است باعث می‌‌شود تا نور در هسته باقی بماند.

نور توسط پالس‌های لیزر یا LED که بسیار سریع حرکت می‌‌کند به سر دیگر فیبر منتقل می‌‌شود. این پالس‌های نوری داده‌های باینری را حمل می‌‌کنند که از یک سیستم کدگذاری تشکیل شده که هر چیزی را که ما در اینترنت مشاهده می‌‌کنیم (از متن تا محتوای چندرسانه‌ای) را شامل می‌‌شود.

کد باینری از چند بیت ساخته می‌‌شود که تنها شامل یک‌ها و صفرها است. این بیت‌ها پیام‌ها را به شکل الگوهایی هشت قسمتی به‌نام بایت ارسال می‌‌کند. تبدیل این بیت‌های باینری به پالس‌های نوری کار راحتی است. ارسال یک پالس به معنای یک و عدم وجود پالس به معنای صفر است.

این پالس‌ها قبل از تضعیف می‌‌توانند تا مسافت 96 کیلومتر را طی کنند. برای این که داده‌ها بتوانند هزاران کیلومتر را طی کنند این پالس‌ها از بین تقویت‌کننده‌های نوری عبور می‌‌کنند تا سیگنال آن‌ها را تقویت ‌‌کند و داده‌ها از بین نروند.